Dit verhaal verteld over mijn belevenissen rondom het beklimmen van de Mont Ventoux op 1 oktober van dit jaar. Dit jaar is 2010 het jaar waarin ik vijftig word.
Al een paar jaar zit deze berg in mijn gedachten en hoe dat zo gekomen is weet ik eigenlijk niet meer zo goed, want ik heb van oorsprong zeker geen echte klimmers genen.
Maar nu de expeditie is voltooid en ik dit verhaal aan het schrijven ben, weet ik wel heel zeker dat de Kale Berg een overweldigende en onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt zowel wat betreft zijn schoon, als gruwelijkheid. Er zijn prachtige uitzichten vooral als je door het kale gedeelte fietst kijk je prachtig ver weg. Maar ook zijn gruwelijkheid voor fietsers en andere sporters is ongekend. Tijdens mijn tocht heb ik zelf flink afgezien, en ook Martien mijn fiets/lotgenoot heeft zijn reserves aan moeten spreken. Tal van andere fietsers heb ik zien afzien. En dit allemaal om vervolgens zeer blij en voldaan de top te kunnen bereiken, te kunnen zeggen ik heb de Mont Ventoux beklommen. In ons geval dus drie maal, eerst beginnen in Bedoin daarna in Malaucene en als laatste vanuit Sault.
Maar ik wil bij het begin beginnen. Begin dit jaar ben ik beginnen te roepen dat het dit jaar echt gaat gebeuren. Dit jaar ga ik de Mont Ventoux beklimmen in het jaar waarin in ik vijftig jaar oud wordt. Het roepen heeft ook zoiets van Theo jongen nu kun je niet meer terug. Maar ik hoop natuurlijk ook dat er wordt geroepen ga jij dat doen dan ga ik met je mee. Fietsmaat Han twijfelt maar wil wel mee gaan trainen. Op een verjaardag feestje zit ik naast Martien en we hebben het over fietsen, hij ziet mijn uitdaging wel zitten en wil graag mee. Veel samen trainen zal het niet worden maar een paar keer gezamenlijk richting zuid Limburg moet er in zitten. Martien is een goede vriend woont in Nistelrode en heeft daar zijn eigen fietsmaten.
En dan trainen ja daar moet even over worden nagedacht. Duidelijk is dat er kilometers moeten worden gemaakt we zijn nog vroeg in het jaar en het is zeker nog geen fietsweer.
In heb zo’n beetje gedacht dat er zo ongeveer 4000 km moeten gemaakt moeten worden om een fatsoenlijke kans van slagen te hebben. De weekenden, en als de klok verzet wordt ‘s avonds en ook mijn roostervrije woensdag middagen om de week gaan er in zitten.
Zoals als gezegd ziet Han het wel zitten om mee te gaan trainen, maar hij heeft voor 2010 ook nog andere plannen. Zijn en zijn Ria’s huis gaat rigoureus op de schop en je moet nu eenmaal prioriteiten stellen. Han sluit in september aan als een van onze soigneurs.
Op de vrije woensdag middagen wordt een rondje Berg en Dal in diverse variaties al snel vaste prik. Berg en dal is voor ons zo’n beetje de enige mogelijkheid binnen fiets afstand om een beetje te kunnen klimmen.
Als de klok verzet is ook nog een of twee avonden een rondje over de dijk met John en/of Han of alleen. Met als ultieme rondje Ravenstein resultaat, dat we samen op een mooie zomeravond op de berghemse weg voor de spoorweg overgang staan te wachten en dat ons tellertje een gemiddelde aangeeft van boven de 30 km.
Voor alle duidelijkheid een rondje Ravenstein is via Haren over de dijk naar Ravenstein 3 rondjes de brug op en neer en dan via Herpen terug naar Berghem.
Tegen John zeg ik na afloop. Zo dat hebben we goed gedaan volgende week mag het wel wat minder, doelend op boven de 30 gemiddeld. John reageert verbaast van nee dat moet vanaf nu iedere week zo, Aan mijn ogen ziet John wel dat ik mij daar niet volmondig bij aan kan sluiten.
In de weekenden staan dan nog tochtjes van 100 km of meer op het programma. Ik probeer dit zo te doen dat er ook nog wat vrije tijd voor mijn Vrouwtje over blijft, maar dat lukt niet iedere week.
Met hemelvaart ga ik voor het eerst op hoogte stage samen met Martien en een paar van zijn nisseroise fietsmaten die een paar weken later Luik Bastenaken Luik zullen gaan rijden. Ik had van tevoren aangeven dat ik een aantal klimmetjes in Limburg niet zo zie zitten omdat ik ze te stijl vind, je kunt wel raden hoe het op hemelvaart dag gaat.
Martien heeft de route geplant en hij jaagt zijn nisseroise vrienden en dus ook mij zowel over de gulpener als de keute en ja hoor ook over de eijsderbosweg. Ik ben ik wel boven gekomen, maar vraag niet hoe zigzaggend over de weg. Ik rijdt de hele dag mijn eigen tempo, en dat is toch wel behoorlijk lager als dat van Martien en zijn vrienden. Ik troost me maar met de gedachte dat zei een paar weken later al klaar moeten zijn voor Luik Bastenaken Luik en ik pas eind september.
Tijdens mijn tochten geniet ik van de omgeving waar ik in fiets . Soms in trance met muziek in mijn oren soms ploeteren en denken “jonge woar bende toch mee bezig”. Maar ook gaan mijn gedachten vaak met mij op de loop en die gaan veel harder dan dat ik kan fietsen. Ik heb wel eens gedacht ik zou eigenlijk een gedachten recordertje moeten hebben. Misschien is het trouwens ook maar beter dat die niet bestaan. Want zo kan ik op het moment genieten van mijn fantasieën en kan ik een half uur later al niet meer zeggen waar ik met en in mijn gedachten ben geweest. Eind mei om precies te zijn op tweede pinksterdag ga ik samen met Ton,de man van zus Mirjam, en zijn solex en een van zijn fietsende collega’s een rondje fietsen vanuit Keldonk rijden we naar en door natuur gebied de maasvallei. Het is goed fiets weer een graadje of twee drieëntwintig en weinig wind. Een mooie dag fietsen wordt het zonder er over hoeven na te denken waar zal ik nu eens heen gaan, nee gewoon lekker trappen en genieten van wat komen gaat, want de route is bepaalt. Ik rijd ’s morgens in mijn eentje naar Keldonk om vanaf daar gezamenlijk richting de Maas vallei te gaan. Ik rij deze dag voor het eerst sinds jaren een lekke band en zelfs niet een maar wel twee keer. Ik kan gelukkig onderweg ergens een binnenbandje bijkopen. We kunnen deze dag lekker in de zucht achter de solex. Alleen heeft de solex vandaag wat kuren en moeten we een paar keer stoppen om de brandstof toevoer te controleren. Maar uiteindelijk hebben een mooie dag. De Maasvallei is een prachtig natuur gebied. Als ik laat die middag thuis kom heb ik 145 km gereden en de gemiddelde snelheid is 25,9 km per uur.
Een tweede hoogte stage eind juli gaat weer samen met Martien en ditmaal zijn fietsmaat Adrie. We rijden vanuit Eijs in Zuid Limburg de Belgische Ardennen in waar we onder andere de Barque Michel op het programma hebben. Een hele mooie dag fietsen waar ik in mijn trainings verslag over heb ik gelezen. Lekker gereden geen problemen gehad. 124 km gereden het gemiddelde lag die dag op 22,7 een dat is meer dan 2 km harder dan in mei. Ik ben tevreden.
De generale gaat plaats vinden in Italië tijdens onze vakantie. Aan het Lago Majore liggen een aantal leuke klimmen, die het aantal klim kilometers die ik in de benen heb flink moet doen stijgen. Ik fiets in de twee weken dat we daar zijn zo’n beetje 250 km.Tijdens een van de beklimmingen, die van de Mottarone slaat toch wel even flink de twijfel toe. Het is een klim van 21 km even lang als de Ventoux en man wat heb ik afgezien de laatste 7 km niet meer voorruit te branden zo dood als een pier op de top.In de tweede week in een andere klim komt het zelfvertrouwen gelukkig wel weer wat terug. Ik heb een tochtje gepland met in een paar gedeeltes een klim van totaal 15 km, door slecht plannen blijkt de klim 6 km langer. Waar in die laatste 6 km nog 600 hoogte meters worden genomen, wat redelijk goed gaat. Daarna een stuk afdalen en weer een km of 4 wat minder stijl omhoog waar ik weer lekker door kan trappen. En als ik in de afdaling naar de randweg aan het meer door een paar Italianen voorbij wordt gereden besluit ik aan te pikken. Het zijn zo van die Italianen die me aankijken met een blik van wat moet jij nou met dat crossfietsje. Het gaat kop over kop en ik wil natuurlijk ook mijn beurt doen, vinden ze duidelijk niet leuk, terwijl we met tegen de 40 per uur tussen de auto’s door over de drukke kustweg racen. Ik blijf vol gas op kop rijden, en ben erg blij dat een paar km later de afslag naar Mergosso er is en ze rechtdoor gaan. Moraal van dit verhaal herstel na flinke klim oké, en Italiaanse fietsers zijn watjes in patser uitmonstering.
Na de vakantie op 18 sept. nog Boogie’s extreme 160 km. Ik ga alleen zoals wel meer van mijn trainingen. Alleen fietsen is voor overigens zeker geen straf voor mij, maar deze dag fietsen er daar toch nog een paar duizend meer in de rondte. Veel in grotere of kleinere groepen maar er zijn ook eenlingen zoals ik. Halverwege fiets ik een tijdje met een jongen op die dit zijn conditie aan het opbouwen is en zich wel een beetje overschat heeft voor deze dag. Al vanaf halverwege moet hij ieder klimmetje lossen met kramp,we gaan hierdoor ook weer ieder onze eigen gang. Ik kan lekker doortrappen en in België doe ik tijdens de klimmen voor maar weinig mensen in mijn directe omgeving onder. Ik haal soms zelfs mensen in, kan op iedere klim wel een goed ritme vinden. De limburgse kuitenbijters op het einde vind ik ook vandaag weer niet leuk maar ik ben ze ook vandaag weer boven gekomen. Ik voltooi de 160 km in 7,5 uur. Ik ben er klaar voor.
Het is ergens in de eerste week van september als ‘s avonds de telefoon gaat het is broer Fred. Hé broer zeg ik, en Fred begint met ik kan er een lang verhaal van maken maar ook een heel kort, ik denk nog wat nu, en dan vervolgd hij met te zeggen ik wil eigenlijk wel graag mee naar Frankrijk. Ik ben er even beduusd van maar vind het wel heel geweldig. Ik zeg tegen hem dat ik dat heel leuk ja heel leuk vind. We praten nog even verder en dat het ook nog even met Martien en Han moet worden overlegd, daar had ik nog niet eens aan gedacht en wist eigenlijk ook wel zeker dat zij het ook leuk zouden vinden. Er moet ook nog een logeer adres geregeld worden ergens in de buurt van de Ventoux. Via de site van de kale berg zoek ik een aantal mogelijkheden op. Fred die daar een beetje bekend is komt via een kennis met de site komnaardezon.nl. Het is de site van een klein vakantie complex in Roaix dat een kilometer of 15 van de voet van de Mont Ventoux af ligt. De locatie wordt voorgelegd aan alle reisgenoten en vervolgens leg ik een vakantiehuis vast waar we ieder een eigen slaapkamer twee bad kamers hebben en ook nog eens een eigen tuin van 1100 meter, hoezo luxe. Het blijkt een super locatie, en ik wil er een van de komende jaren zeker graag terug gaan met Gerdy om haar de Berg en zijn /haar geweldige omgeving te laten zien en beleven. Dan komt het vertrek kort bij mijn fiets is in tip top conditie, ik begin met het pakken van mijn spullen. Eigenlijk wil ik zo weinig mogelijk mee nemen. Uiteraard mijn fiets kleding daar genoeg van zodat ik op het laatste moment nog kan beslissen wat ik wil dragen, maar verder een shirt en broek toilet spullen en wat te lezen. Als leesvoer kies ik voor Willem Jan Roeleven die zijn nieuwe fiets gaat halen in Italië en een paar motorbladen. Natuurlijk ook muziek de vakantie cd collectie gaat mee en de walkman. Als laatste doe ik mij gele Livestrong armbandje en een armbandje geknoopt van een touwtje aan mijn rechterpols. Livestrong spreekt voor zich en het touwtje, het touwtje is een soort van verbinding met ons Mam. Ik heb het de periode van haar ziek zijn en overlijden in 2003 gedragen. Normaal zitten beide bandjes om het hoofd van een Boeddha beeldje naast mijn bed, maar deze paar dagen zitten ze om mijn pols. De volgende morgen 29 september is het dan zover om een uur of acht staat Fred bij mij voor de deur. Mijn spullen en fiets worden in en opgeladen en ik neem afscheid van mijn lief. Ze wenst me veel succes en zonder dat ze het zegt hoor ik haar denken ben voorzichtig, want uiteindelijk zijn in haar ogen de afdalingen zo verschrikkelijk levens gevaarlijk. Ik geef haar nog een vette kus waar ik mee wil zeggen, je hoeft niet ongerust te zijn het gaat helemaal goed komen. Vervolgens worden onze andere twee reisgenoten opgehaald, eerst Han want die woont ook in Berghem daarna Martien die gewoon alleen thuis op ons zit te wachten. Als alles is ingeladen gaan we dan echt de snelweg op en begint een dagje zitten. Onze reis verloopt zoals gepland en net voor het donker wordt rijden we rond half acht Roaix binnen. Na wat zoeken en ook bellen worden uiteindelijk opgehaald bij een rotonde in het dorp door de Moeder van Eric die ons voor rijdt op de laatste 500 meter. We worden hartelijk welkom geheten en krijgen de sleutel van onze residentie. Op aangeven van de vrouw van Eric gaan we eten bij La Coline een leuk restaurantje een kilometertje verderop, We eten er lekker volgens Martien zelfs heel lekker. Wat er precies op het menu stond weet ik niet meer maar vooral het koude salade buffet viel zeer goed in de smaak. Na afloop thuis een klein afzakkertje en dan lekker slapen en morgen , ja morgen is de volgende dag.
De eerste dag in Roaix ‘s morgens op het gemakje opstaan wat boodschappen doen en lekker ontbijten op ons eigen terras.
In de middag gaan we lekker een stukje fietsen door de omgeving kilometertje op 30 even beetje opwarmen, doel beentjes los fietsen en lekker cappuccino drinken in Bedoin. Fred en Han gaan met de auto. Als Martien en Ik al lang en breed op een terras zitten te genieten bellen we maar eens om te vragen waar ze uithangen, ze zitten in een ander dorp aan de koffie omdat ze dachten dat wij nog niet zover zouden kunnen zijn. Als ze de koffie op hebben komen zei ook naar Bedoin. We kijken daar gezamenlijk nog wat rond en daarna gaan we terug naar Roaix om de rest van de middag in de tuin van onze residentie wat muziek te luisteren en te lezen. Ik lees in het boek van Dirk Jan Roeleven die verhaalt over zijn belevingen bij het ophalen van zijn nieuwe cucchietti fiets in Italië.
Ik lees een klein stukje voor aan mijn reisgenoten: Het mooiste is als op een gegeven moment tijdens de klim het denken stopt. Stukken fietsen in het onderbewuste. Wel trappen, wel sturen, maar er niet zijn. In mezelf denk ik, ben benieuwd of ik dat morgen ook zal ervaren, maar ik ben er bang voor. Op het terras ‘s avonds thuis eten we pasta en de rest van de avond gaat verder rustig voorbij met het voorbereiden op de dag die komt.
Als ik in bed naar Willie Deville lig te luisteren en nadenk over wat komen gaat maar vooral hoe het zal voelen om die derde keer boven te komen, lopen heel zachtjes wat tranen over mijn wangen die ik wel weg veeg maar waar steeds weer nieuwe voor komen. Ik besluit Willie af te zetten en dat werkt in ieder geval voor de tranen. Ik val uiteindelijk in slaap en word in mijn beleving die nacht wel heel vaak wakker, eindelijk loopt de wekker af het gaat beginnen.
Als ik in de kamer kom is Fred al koffie en thee aan het zetten en is de tafel gedekt.
Iedereen is stilletjes aan het ontbijt er is saamhorigheid, we voelen hetzelfde. Onze spullen worden ingepakt en we vertrekken richting Bedoin, langzaam begint het licht te worden.
Klim vanuit Bedoin
We starten in het dorp en rijden samen het dorp uit het eerste stuk is vals plat en we gebruiken dit om warm te fietsen. Het is er nog zeer rustig, het is natuurlijk ook nog vroeg. Als de klim echt begint blijkt al snel dat onze ritmes niet bij elkaar liggen, Martien gaat wat harder dan ik zijn lichtste verzet ik ook wat zwaarder dan het mijne. Het word alleen verder dus. Om de 5 kilometer verzorging.
Genoeg proberen te blijven eten en drinken.
In de beschrijvingen van deze klim wordt altijd gesproken dat het bos nooit op houd en dat is dus ook zo, niet dat ik zit te sterven of zoiets maar het gaat maar door en het houdt niet op. Voor wat afleiding zorgt het geluid van een zware
acht cilinder motor, het blijkt effe later een stoere Hot Rod te zijn die naar boven aan het scheuren is.
Dan wat dunnere begroeiing wat berghuisjes ik denk iets voor de wintersport en opeens een groot stuk asfalt Chalet Reynard en daar staat ook weer de prachtige Hot Rod.
Er komen nog wat andere sport wagens aan die de Berg op hun manier bedwingen brullende motoren en piepende banden mooie afleiding voor mij zowel wat betreft het geluid als de beelden. Een Cobra met blank gepolijste carrosserie een Ferrari een Jaguar E type cabrio zijn wel heel erg mooi.
Iedere keer na precies een half uur zie ik Fred en Han langs de kant staan en vraag me af hoe kunnen ze het zo timen. Tijdens een verzorging staan Han en Fred aan de buitenkant van de bocht ik besluit even te stoppen voor een banaantje en wat drinken. Han maakt van de gelegenheid gebruik om toch te kunnen zeggen dat hij op de Mont Ventoux heeft gefietst hij rijd een klein rondje op het vlakke stukje van de bocht.
Vanaf Chalet Reynard begint het kale stuk, prachtige vergezichten en de beentjes malen rustig verder ik geniet ondanks dat ik moet afzien.
Na een kleine twee en een half uur bereik ik voor de eerste maal de top, Martien staat dan al te wachten met zijn warme kleren aan, en kunnen we een foto maken met een vinger in de lucht waarmee we willen zeggen dat nummer een van de drie beklimmingen erop zit. Daarna doe ik ook warme kleren aan en stuur een sms naar mijn vrouwtje die thuis in spanning op berichten wacht. Ik sms : Ga zo meteen dalen eerste keer klaar zonder grote problemen XXX theo. Ik besef me dat dit voor het eerst is dat een sms naar Gerdy afsluit met XXX ik besluit dit vanaf nu voor altijd zo te doen.
Na de afdaling die koud is en ongeveer een half uur duurt drinken we koffie op een terras in Malaucene. En even lekker poepen wat geweldig lukt en waar ik van zou zeggen op die wc moet je even niet komen. Martien doet het toch en volgens zijn zeggen is de wc daarna zo’n beetje voor de rest van de dag onbegaanbaar terrein. Achteraf bedenk ik me dat ik tijdens deze rustpauze meer had moeten drinken en eten.
Klim vanuit malaucene
Als we in Malaucene beginnen fietsen Martien en ik al pratend het dorp uit ik voel me goed, al snel begint de klim serieus en kiezen we beide ons eigen ritme. Langzaam loopt Martien ook nu weer bij me weg en verdwijnt uit het zicht. Ik ben een beetje aan het nadenken over het hoogte profiel van deze klim die meteen goed begint maar onderweg wat minder steile stukjes kent.
Als ik een tijdje onderweg ben zie ik een eind voor me een hardloopster, het duurt een tijdje eigenlijk veel te lang bedenk ik me voor dat ik haar ingehaald heb. Ik denk bij mezelf loopt ze nu zo snel of, ja of fiets ik nou zo langzaam.Als ik haar uiteindelijk inhaal bekijk ik haar goed ze heeft een apart heel blank gezicht donker rood bijna paars haar en een vriendelijke glimlach. Als ik voor mijn beleving alweer even aan het trappen ben stop ik heel even bij de paal die zegt nog 10 km tot de Sommet en die een stijgings percentage van 8% aangeeft, blijkt ze maar 100 meter achter me te lopen zij haalt me in en ik zie dat ze niks te drinken bij zich heeft. Ik vraag of zij wat wil drinken wat ze met graagte aanneemt. Uit welk land ze komt wordt niet duidelijk maar ze verteld in een soort frans engels dat ze ver genoeg is, tikt nog even het 10 km bordje aan en begint aan de afdaling. Ze wenst me succes voor mijn verdere beklimmingen, want ik had ook proberen duidelijk te maken waar ik op deze dag mee bezig ben. Ik stap ook weer op en vervolg mijn weg moeizaam maar wel gestaag.
Deze klim zou wat minder zware stukken moeten hebben maar zo als ik het beleef valt dat wel mee of zijn de zware stukken juist extra zwaar dat daardoor de minder steile stukken toch nog steeds behoorlijk stijgen ik weet het eigenlijk niet, je bedenkt van alles zo onderweg.
Een verzorg pauze bij het restaurant ongeveer 6 km onder de top, een energie gelletje omdat de kramp op de loer ligt. Een paar honderd meter later schiet die kramp er knal hard in en kan net afstappen zonder te vallen, na dat ik weer ben opgestapt knalt het er meteen weer in, heel even ontspannen en toch weer opstappen en voorzichtig trap ik weer verder en gaande weg lijkt mijn gelletje te gaan werken en kan er in ieder geval mee boven komen.
Ook op deze klim is er afleiding er komen veel motor rijders naar boven het lijkt of er een of andere regelmatigheids race gaande is. Ze komen met flinke vaart naar boven soms zelf spectaculair met name als ik door een haarspeld bocht fiets en motorrijders binnen door komen met zo’n beetje knietje aan de grond. Op en geven moment komt er zelfs een zijspan met drie wielen drifftend door een haarspeld bocht gestoven. Een behoorlijk speciaal ding ook wat me opvalt is dat hij erg laag is en de uitlaat in het midden onder de bak uitkomt.
Een kilometer of 1,5 onder de top in een haarspeldbocht staat een four weel drive en wie staat er voor, dat hardloopstertje ze moedigt me aan en zegt dat ik bijna boven ben, dat geeft wat extra moed ik drink nog een slok en trap verder. Wat later zie ik een stuk voor me iemand lopen met de fiets aan de hand en even later fiets ik hem voorbij en zie de man ongeveer even oud als ik wat kleiner, maar ik ga zeker niet lopen denk bij mezelf. Vervolgens valt mijn oog op zijn fiets en lees op de framebuis het merk van de fiets Cucchietti, het kan toch geen toeval zijn denk ik.
Een paar aanmoedigingen van broer Fred die langs de kant staat om foto’s te maken en dan ben ik boven, warme kleren aan en op de foto voor de tweede maal.
Ook nu gaat een sms naar huis : 2e keer dalen Het grote lijden is begonnen nog 1 x naar boven xxx THEO. Kan tranen tijdens smsen maar net bedwingen wil ook niet dat de andere er iets van merken, waarom weet ik eigenlijk niet. Tijdens de afdaling naar Sault is duidelijk dat deze toch minder steil is onze daal snelheid ligt beduidend lager in het begin moeten we mee trappen om boven de 30 te blijven. Het geeft me moed, ga er vanuit dat het dan naar boven ook wel zal gaan.
Klim vanuit Sault
Weer beneden aangekomen gaan we Sault zelf niet in, net buiten dorpje staan te pissen een beetje drinken en eten en we vetrekken weer en nu voor de laatste maal vandaag naar de top van de Mont Ventoux, de kale berg. Het eerste stuk fietsen Martien en ik gebroederlijk naast elkaar. Maar ook op deze wat minder steile klim liggen onze ritmes niet gelijk. Ik moet uitermate voorzichtig fietsen want kramp ligt nog steeds op de loer met zo’n kleine 10 km per uur trap ik richting Chalet Reynard, iedere keer uitkijkend waar Fred en Han me op wachten. Het word op deze klim duidelijk dat Martien behoorlijk harder naar boven gaat dan ik en ze moeten passen en meten om ons beide van eten en drinken te voorzien. Ik fiets rustig verder en het laatste stukje voor Chalet Reynard kan ik zelfs richting 15 km per uur. Bij Chalet Reynard zegt Han nog een uur te gaan. Het klinkt een heel end maar al trappend is het eigenlijk zo voorbij, hier lijkt bijna van toepassing de spreuk van Dirk Jan Roeleven. Ik wordt in deze klim nog een maal voorbij gefietst zo’n drie km onder de top. Ik blijf maar trappen en kijk uit naar het moment dat ik bij het monument van Tommy Simson zal zijn. Ten eerste om dat ik daar heel graag wil zijn en ten tweede omdat ik dan bijna boven ben.
Bij het monument staat Han weer te wachten hij weet dat ik ga stoppen en hij maakt een paar foto’s. Ik kan mijn emoties niet bedwingen en laat tranen lopen Ik wil bij het monument eigenlijk gaan zitten en over peinzen hoe ik er nu eigenlijk terecht ben gekomen. Maar Han, niet wetend wat er op dat moment allemaal door mijn gedachten schiet, ik laat het zo,vindt het er veel te koud en beweegt me ertoe om toch alweer na een paar minuten op te stappen en het laatste stukje af te leggen. Hij blijft naast me lopen en moedigt me aan, sprint zelfs nog een stukje voor me uit om een foto te kunnen maken als ik over de streep ga.
Er is bijna niemand meer maar krijg toch applaus en felicitaties van Martien, Broer Fred en Han, Fred haalt de dop van een fles champagne, die ze ergens gekocht hebben, en geeft de fles aan mij. Ik neem een slok die veel te erg prikkelt en ik spierts de champagne over de grond en geef de fles aan Martien die volgens mij op dit moment de champagne ook niet zo lekker vind. Na de foto bij het bord met drie vingers in de lucht,pak ik de fles over en laat de champagne spuiten onder de goedkeurende blikken van de laatste bezoekers die nog op de top zijn. Een paar mensen van een organisatie van een motortocht die er deze dag plaats vond en een jonge man en zijn vriendin in een BMW sportwagen.
Ik begin me warm aan te kleden en wil ik Gerdy bellen. Op het moment dat ik haar stem hoor kan ik bijna niet praten door de emotie maar ze is blij, samen met mij. Met wat horten en stoten kan ik toch vertelt krijgen over de laatste klim. Ik beloof om ze later op de avond nogmaals te bellen.
John van Haaren had tegen me gezegd dat ik na afloop ’s avonds een uur in een gloeiend heet bad moest gaan liggen. Omdat pizza’s in aantocht waren zei ik tegen Martien ga jij eerst maar in bad. Ik dacht heb ik na het eten alle tijd voor een gloeiend badje. Wat blijkt na het eten de boiler heeft er moeite mee en levert alleen wat lauw water, wat een goed idee leek is achteraf dus pech en niks gloeiend bad. Ik heb deze avond verder niet veel meer bij te zetten hoe laat ik naar bed gegaan ben weet ik niet meer, maar met een ibuprofen achter de kiezen en een muziekje in het oor ben ik snel vertrokken.
Dag erna op de toeristische toer in Vaison wandelen door het oude dorp, lekkere koffie op een terras. ‘s Middags lekker bij ons huis in de zon beetje lezen lekkere muziek in mijn oren.
‘s Avonds daar ook bij hetzelfde terras gegeten. Later op de avond komt onze gastheer Eric nog even op bezoek we kletsen over hoe het ons de afgelopen dagen is vergaan en geven hem het advies om zijn site ook zichtbaar te maken bij de www dekaleberg. Hij is blij dat onze trip zo goed is gegaan en hij is natuurlijk blij dat we zo tevreden zijn over onze residentie bij Les Belles Heures. We nemen nu alvast afscheid omdat we morgen alweer vroeg op pad willen.
De terug reis gaat als een fluitje maar naar mate we dichter bij huis zijn wil ik ook dat we er zijn. Ik wil thuis zijn om mijn vrouwtje in de armen te kunnen sluiten. Als we Martien thuis afzetten vraagt Thea of we koffie lusten, maar ik wil eigenlijk alleen zo snel mogelijk weg en naar huis, dus we laten de koffie voor wat het is.
Als we vanaf de hoessenboslaan de wilhelminasingel indraaien zie ik een gigantisch spandoek tegen de raam aan de voorkant van ons huis. Ook op de poort een spandoek. Gerdy staat nog te bellen en ik ruk de telefoon bijna uit d’r handen om haar te kunnen omhelzen, eindelijk. Al snel zijn er meer mensen Jac, Ria, Mari en Eugenie en natuurlijk Naomi, Anjo komt wat later want die is nog bij zijn vriendinnetje. Later komen nog Teun, Oma en Marlies en Mathijs
Foto’s worden op de computer gezet en aan de hand van de foto’s komen de verhalen los.
Als later op de avond iedereen weg is spullen uitpakken nog wat na kletsen met Gerdy en dan douchen en naar bed, want morgen, juist ja morgen is de volgende dag.